Er is moment, wanneer je voor het eerst in je
nieuwe bed ligt, de warmte je omringt, doordringt, en de geluiden van de straat
naar binnen sijpelen, dat je bedenkt: ‘Dit is het. Ik ben er gewoon echt. Ik
ben in Ghana. Ik ben in Ghana, en blijf hier de aankomende weken’. De haan van
de buren kraait, de moskee roept op tot het avondgebed en langzaam val je in
slaap. Morgen de eerste nieuwe dag.
Dat moment is iets wat me elke keer, elke
verre avontuurlijke reis weer, kriebels geeft. Een beetje hetzelfde gevoel wat
je krijgt als de deurbel gaat en je weet dat de persoon waar je net verliefd op
bent diegene is die de deurbel laat ringen. Het is een beetje eng, spannend,
maar vooral nieuw, onbekend en super! ‘Exciting’. In het Nederlands is er
eigenlijk geen goed woord voor dat de lading dekt. Voordat ik vertrok wist ik
al dat ik dit gevoel weer zou hebben. En ik had er zin in.
Dit keer zat er wel relatief meer spanning
bij. Meer dan het gebruikelijk snufje door het onbekende. Ziek zijn vlak voor
ik weg ging, eigenlijk nog steeds bij vertrek, veel onzekerheid over mijn
onderzoek, de nodige toestemming van de Medisch Ethische Commissie, een
onhandige en veel te lange budget vliegreis en vage afspraken in Ghana zorgden
voornamelijk voor die, tja, stress misschien wel.
Ondertussen is de eerste week voorbij. Ik weet
nu ondertussen dat ik mijn drinkwater moet halen bij ‘God Is Not A Man. General
Goods’ naast ons huis. Dat ik toch echt moet afdingen tot 5 Cedi, ook al heeft de taxi ‘Righteous Man’ op zijn
ruit staan. Ik begin te wennen aan mezelf voorstellen als Chris of Christine
(mijn tweede naam), om het eeuwige niet weten van mijn naam te voorkomen. En
dat het echt iemands naam is als je een hand schudt en "FreedomandJustice" terug
krijgt.
Ampa, onze deurwacht/schoonmaker/afwasser(!),
weet ondertussen dat ik niet van plan ben om hem te negeren en vanochtend kreeg
ik een spontane “How are you this morning?”. Mijn huis is fijn, middenin een
levendige wijk in Ghana, waar behalve ons huis verder eigenlijk geen Obruni’s
(blanken) wonen. In de compound wonen twee Duitsers, een Japanse, drie
Canadezen, een ander Nederlands geneeskunde meisje uit Utrecht (Karin) en ik.
Door de muur met poort is het een fijne plek om thuis te komen en even een
beetje je terug te trekken van de hectiek, maar niet zo iets als de grote expat
vila’s in de uitgestorven (en daardoor ook ’s avonds creepy) rijke wijken.
Buiten de poort is Ghana full-on, binnen de poort is Ghana-small-small (zoals
hier ‘een beetje’, ‘iets minder’ of elke andere verkleining aangeduid wordt).
Tot nu toe hebben de voorbereidingen voor mijn
onderzoek voornamelijk bestaan uit een heel korte (maar effectieve) ontmoeting
met een medisch antropoloog die me hier zal begeleiden en het indienen van mijn
onderzoeksvoorstel (en allerlei officiële documenten in dertienvoud) voor de
Ethical Research Committee (ERC). Na letterlijk de hele dag er mee bezig te
zijn heb ik het ingeleverd. Het was weer
even een goede herinnering aan hoe landen zoals Ghana werken: alles is
verspreid. Een simkaart voor mijn lokale nummer voor op de aanvraag haal je bij
een vrouw met kind onder een parasol aan het eind van de straat, printen doe je
bij minuscuul internetcafé, kopiëren bij een jongen aan de andere kant van de
straat (die ik meteen even een cursus kopiëren gaf door hem het
stapel-in-het-vak-leg-kopiëren uit te leggen, in plaats van dat hij mijn 25
pagina’s onderzoeksvoorstel en tig andere documenten één voor één op het glas
wilde gaan leggen... Dat is nog eens ontwikkelingswerk ;)). Nietjes haal je bij
de lokale krantendrukkerij aangezien de nietmachines bij de kopieerder van zo’n
slechte kwaliteit zijn dat meer dan twee pagina’s niet aan elkaar blijven. Dan
nog naar drie verschillende winkeltjes om paperclips te vinden, en voila
driekwart van de dag is gevuld om even wat te printen en te kopiëren. Een goede
manier om de wijk te leren kennen, en de wijk jou als rood aangelopen heen en weer lopende "height, height!" blonde Hollander te laten leren kennen. Ook
een goede les dat ik mijn nette kleren niet al ’s ochtends aan moet doen, een
witte blouse is niet gemaakt voor activiteit in het stoffige klamme warme
Accra. Uiteindelijk moest nog een keer heen en weer door half Accra om een
extra document nog thuis op te halen, maar had ik wel precies op tijd alles
ingeleverd. Nu is het voorlopig afwachten tot de vergadering op 30 januari,
maar ondertussen ga ik verder met het regelen van officiële toestemming van het
ziekenhuis waar ik mijn onderzoek wil doen, en hopelijk kan ik wel eerder
beginnen als co-assistent op de Gynaecologie en Obstetrie afdeling om te zorgen
dat ik de juiste mensen, het systeem, en nog veel belangrijker de
(ziekenhuis)cultuur kan leren kennen.
De rest van de week ben ik hard aan de slag
geweest om een paper om te schrijven naar een korte versie voor publicatie.
Grappig om vanuit Ghana te communiceren met een Indische coauteur en mijn Duitse
begeleidster. Globalisering ten top.
Verder is er nog zo veel wat ik zou kunnen
vertellen, maar ik weet dat lange blogs, hoe leuk ook, toch soms niet door te
komen zijn. En er moet ook natuurlijk nog wat over zijn voor als ik weer thuis ben...
Voor nog even een korte opsomming, Ghana is
tot nu toe...
... over mijn aanzoek-trauma heenkomen door
mijn quota te verhogen naar 8 maal per dag
... hardlopen op een band (eerste keer voor
alles...) omringd door donker glanzende opgepompte gewicht heffende mannen en Hiphop uit de speakers
... uiteten gaan bij een nieuw geopend ‘Frans’
restaurant met ‘live Jazz muziek’ en voldaan thuiskomen na een avond voor
keiharde Ghanese Hiphop en eten van de straatverkoper op een bord van het
restaurant
... beachvolleyballen op een prachtig strandje
vlak buiten Accra met de lokale rijke Ghanezen
... niet te hoeven afwassen
... eindelijk weer eens een ‘bucket shower’
bij tijdelijk gebrek aan water uit de kraan (oh the memories!)
... naar een fantastische kleurrijke levendige
markt waar alles werd verkocht van ruwe Shea boter tot startkabels voor auto’s
... iedereen jong en oud, overal en altijd zien
dansen op nummers die ik nu al mee kan zingen
... hele lieve behulpzame mensen die je de
wegwijzen en gerust 5 minuten meelopen om je te helpen
... de eerste Afrika Cup wedstrijd zien tussen Ghana en DR Congo op een vol overdekt dakterras en compleet fanatiek worden door de sfeer
... het gevoel hebben om thuis te komen, ook al
ben ik ver van huis
Lieve allemaal, het gaat goed. Wordt vervolgd!
GAAF
ReplyDelete