Sunday 20 January 2013

Will you marry me?


Er is moment, wanneer je voor het eerst in je nieuwe bed ligt, de warmte je omringt, doordringt, en de geluiden van de straat naar binnen sijpelen, dat je bedenkt: ‘Dit is het. Ik ben er gewoon echt. Ik ben in Ghana. Ik ben in Ghana, en blijf hier de aankomende weken’. De haan van de buren kraait, de moskee roept op tot het avondgebed en langzaam val je in slaap. Morgen de eerste nieuwe dag.

Dat moment is iets wat me elke keer, elke verre avontuurlijke reis weer, kriebels geeft. Een beetje hetzelfde gevoel wat je krijgt als de deurbel gaat en je weet dat de persoon waar je net verliefd op bent diegene is die de deurbel laat ringen. Het is een beetje eng, spannend, maar vooral nieuw, onbekend en super! ‘Exciting’. In het Nederlands is er eigenlijk geen goed woord voor dat de lading dekt. Voordat ik vertrok wist ik al dat ik dit gevoel weer zou hebben. En ik had er zin in.

Dit keer zat er wel relatief meer spanning bij. Meer dan het gebruikelijk snufje door het onbekende. Ziek zijn vlak voor ik weg ging, eigenlijk nog steeds bij vertrek, veel onzekerheid over mijn onderzoek, de nodige toestemming van de Medisch Ethische Commissie, een onhandige en veel te lange budget vliegreis en vage afspraken in Ghana zorgden voornamelijk voor die, tja, stress misschien wel.

Ondertussen is de eerste week voorbij. Ik weet nu ondertussen dat ik mijn drinkwater moet halen bij ‘God Is Not A Man. General Goods’ naast ons huis. Dat ik toch echt moet afdingen tot 5 Cedi, ook al heeft de taxi ‘Righteous Man’ op zijn ruit staan. Ik begin te wennen aan mezelf voorstellen als Chris of Christine (mijn tweede naam), om het eeuwige niet weten van mijn naam te voorkomen. En dat het echt iemands naam is als je een hand schudt en "FreedomandJustice" terug krijgt.

Ampa, onze deurwacht/schoonmaker/afwasser(!), weet ondertussen dat ik niet van plan ben om hem te negeren en vanochtend kreeg ik een spontane “How are you this morning?”. Mijn huis is fijn, middenin een levendige wijk in Ghana, waar behalve ons huis verder eigenlijk geen Obruni’s (blanken) wonen. In de compound wonen twee Duitsers, een Japanse, drie Canadezen, een ander Nederlands geneeskunde meisje uit Utrecht (Karin) en ik. Door de muur met poort is het een fijne plek om thuis te komen en even een beetje je terug te trekken van de hectiek, maar niet zo iets als de grote expat vila’s in de uitgestorven (en daardoor ook ’s avonds creepy) rijke wijken. Buiten de poort is Ghana full-on, binnen de poort is Ghana-small-small (zoals hier ‘een beetje’, ‘iets minder’ of elke andere verkleining aangeduid wordt).

Tot nu toe hebben de voorbereidingen voor mijn onderzoek voornamelijk bestaan uit een heel korte (maar effectieve) ontmoeting met een medisch antropoloog die me hier zal begeleiden en het indienen van mijn onderzoeksvoorstel (en allerlei officiële documenten in dertienvoud) voor de Ethical Research Committee (ERC). Na letterlijk de hele dag er mee bezig te zijn heb ik het ingeleverd.  Het was weer even een goede herinnering aan hoe landen zoals Ghana werken: alles is verspreid. Een simkaart voor mijn lokale nummer voor op de aanvraag haal je bij een vrouw met kind onder een parasol aan het eind van de straat, printen doe je bij minuscuul internetcafé, kopiëren bij een jongen aan de andere kant van de straat (die ik meteen even een cursus kopiëren gaf door hem het stapel-in-het-vak-leg-kopiëren uit te leggen, in plaats van dat hij mijn 25 pagina’s onderzoeksvoorstel en tig andere documenten één voor één op het glas wilde gaan leggen... Dat is nog eens ontwikkelingswerk ;)). Nietjes haal je bij de lokale krantendrukkerij aangezien de nietmachines bij de kopieerder van zo’n slechte kwaliteit zijn dat meer dan twee pagina’s niet aan elkaar blijven. Dan nog naar drie verschillende winkeltjes om paperclips te vinden, en voila driekwart van de dag is gevuld om even wat te printen en te kopiëren. Een goede manier om de wijk te leren kennen, en de wijk jou als rood aangelopen heen en weer lopende "height, height!" blonde Hollander te laten leren kennen. Ook een goede les dat ik mijn nette kleren niet al ’s ochtends aan moet doen, een witte blouse is niet gemaakt voor activiteit in het stoffige klamme warme Accra. Uiteindelijk moest nog een keer heen en weer door half Accra om een extra document nog thuis op te halen, maar had ik wel precies op tijd alles ingeleverd. Nu is het voorlopig afwachten tot de vergadering op 30 januari, maar ondertussen ga ik verder met het regelen van officiële toestemming van het ziekenhuis waar ik mijn onderzoek wil doen, en hopelijk kan ik wel eerder beginnen als co-assistent op de Gynaecologie en Obstetrie afdeling om te zorgen dat ik de juiste mensen, het systeem, en nog veel belangrijker de (ziekenhuis)cultuur kan leren kennen.

De rest van de week ben ik hard aan de slag geweest om een paper om te schrijven naar een korte versie voor publicatie. Grappig om vanuit Ghana te communiceren met een Indische coauteur en mijn Duitse begeleidster. Globalisering ten top.

Verder is er nog zo veel wat ik zou kunnen vertellen, maar ik weet dat lange blogs, hoe leuk ook, toch soms niet door te komen zijn. En er moet ook natuurlijk nog wat over zijn voor als ik weer thuis ben...

Voor nog even een korte opsomming, Ghana is tot nu toe...

... over mijn aanzoek-trauma heenkomen door mijn quota te verhogen naar 8 maal per dag
... hardlopen op een band (eerste keer voor alles...) omringd door donker glanzende opgepompte gewicht heffende mannen en Hiphop uit de speakers
... uiteten gaan bij een nieuw geopend ‘Frans’ restaurant met ‘live Jazz muziek’ en voldaan thuiskomen na een avond voor keiharde Ghanese Hiphop en eten van de straatverkoper op een bord van het restaurant
... beachvolleyballen op een prachtig strandje vlak buiten Accra met de lokale rijke Ghanezen
... niet te hoeven afwassen
... eindelijk weer eens een ‘bucket shower’ bij tijdelijk gebrek aan water uit de kraan (oh the memories!)
... naar een fantastische kleurrijke levendige markt waar alles werd verkocht van ruwe Shea boter tot startkabels voor auto’s
... iedereen jong en oud, overal en altijd zien dansen op nummers die ik nu al mee kan zingen
... hele lieve behulpzame mensen die je de wegwijzen en gerust 5 minuten meelopen om je te helpen
... de eerste Afrika Cup wedstrijd zien tussen Ghana en DR Congo op een vol overdekt dakterras en compleet fanatiek worden door de sfeer
... het gevoel hebben om thuis te komen, ook al ben ik ver van huis

Lieve allemaal, het gaat goed. Wordt vervolgd!

1 comment: